Kategoria: Turystyka

"Kielce niezwykłe miejsca" - taki intrygujący tytuł nosi wydany właśnie na zlecenie Urzędu Miasta przewodnik turystyczny po Kielcach. "Oprowadza" po wzgórzu zamkowym i jego otoczeniu, po Rynku i głównych ulicach w centrum, a potem po znajdujących się w granicach miasta rezerwatach przyrody.

Miasteczko powstało na skrzyżowaniu starych szlaków handlowych prowadzących z Krakowa przez Skalbmierz do Kielc i Piotrkowa Trybunalskiego oraz ze Stopnicy do Chęcin i Małogoszcza. Miejscowość notowana w dokumentach już od XIII wieku. Tutaj w 1241 roku odbyła się słynna bitwa rycerstwa krakowskiego i sandomierskiego z Mongołami, którą upamiętnia pomnik znajdujący się przy drodze do Staszowa.

Jadąc z Kielc do Michałowa nie sposób ominąć Pińczowa miasta z tradycją XIV wieczną posiadającego prawa miejskie od 1429 roku a będącego ongiś własnością wielkich magnackich rodzin Oleśnickich, Myszkowskich i Wielopolskich. Od połowy XVI wieku głównego ośrodka reformacji a także centrum nauki i kultury polskiej, nazywany „Sarmackimi Atenami”.

Legendy i historie o miejscowości umieszczają ja już w czasach Bolesława Krzywoustego, natomiast źródła pisane potwierdzają istnienie tu w roku 1584 kuźnicy, którą na 10 lat przejmuje w dzierżawę Łukasz Samson. Duży ośrodek przemysłowy tworzy sprowadzona z Włoch (Bergamo) przez biskupów krakowskich rodzina Caccich.

W XVI wieku należał do Hieronima Odrowąża, a w latach 1619 do 1883 był własnością rodu Tarłów. Podupadły majątek kupił rejent Mieczysław Halik budując tu w roku 1895 pawilon myśliwski zwany „Halinówką” - sąsiadujący z dawnym domem myśliwskim rodziny Tarłów -„Tarłówką”.

Średniowieczne źródła z XII wieku mówią o książęcym wiecu z Milicy (obecnie dzielnica miasta) około 1173 roku, a dokument Bolesława Wstydliwego z roku 1260 wymienia wsie – obecnie dzielnice miasta – Skarżysko, Bzin i Żyrcin obecnie Rejów oraz zasobne w bobry rzeki Kamienną i Łączną (obecnie Kamionka).

Oprócz znanych w całej Polsce dowcipów o tej miejscowości, zawdzięcza swoją sławę przede wszystkim sprowadzonym tu przez biskupa krakowskiego Gedeona (Gedkę) herbu Gryf w 1179 roku Cystersom. Sprowadzeni zakonnicy mają ogromny wkład w rozwój górnictwa i hutnictwa, którego tradycje na tym terenie sięgają II wieku przed naszą erą.

Ostrowiec pierwotnie Ostrów, w XVI wieku należał do Kacpra Maciejowskiego stolnika Sandomierskiego; nastepnie dziedzicami tej pierwotnie wioski byli w roku 1580 z Rytwin Zborowscy – Piotr, Andrzej, zaś w roku 1595 Jakub Gawronski dziedzic Ostrowa i Grocholic, książę Ostrowski – Janusz i Zasławscy: Dominik i Chryzostam. Za księcia Janusza ustala się nazwa Ostrowiec i wyniesienie Ostrowca do godności miasta.

Dziś zapraszam na spacer po Ćmielowie. Miasto położone jest między Przedgórzem Iłżeckim i Wyżyną Sandomierską, nad rzeką Kamienną, na trakcie między Ożarowem i Ostrowcem. Odwieczna rodzina Odroważów Szydłowieckich właśnie stąd bierze swą nazwę, Ćmielów bowiem w XIV wieku aż do roku 1408 zwie się wsią Szydłowem; od tej daty do roku 1427 Szydłowcem.

Opatów To stary gród wzmiankowany w końcu XII wieku stanowiący wówczas zapewne własność klasztorną cystersów lub benedyktynów. Nie ulega wątpliwości, że nazwa Opatowa wskazuje godność założyciela lub właściciela tego miasteczka – Opata czyli przełożonego klasztoru lub kapituły. Wiemy, że rozległe były posiadłości Świętokrzyskich Benedyktynów, którzy osiedli na Łysej Górze.