POKOJÓWKA NA MANHATTANIE

Czarująca komedia romantyczna Pokojówka na Manhattanie wyprodukowana przez Revolution Studios przedstawia Jennifer Lopez w roli ciężko pracującej, inteligentnej i zdeterminowanej samotnej matki, marzącej o lepszym życiu. Zmagająca się z codziennymi trudnościami Marisa Ventura pracuje jako Pokojówka w luksusowym hotelu na Manhattanie – Beresford Hotel. Splot wydarzeń sprawia, że młody wschodzący polityk, bierze ją pomyłkowo za jednego z hotelowych gości i zakochuje się w niej.
Czy pracownica hotelu i dżentelmen z Manhattanu zaryzykują wszystko dla przeżycia pięknego romansu? Zaproszenia na ten film rozdamy najaktywniejszym użytkownikom Wici…
Revolution Studios prezentuje produkcję Red Om Films, Pokojówka na Manhattanie z Jennifer Lopez i Ralphem Fiennesem w rolach głównych W pozostałych rolach Natasha Richardson, Stanley Tucci, Bob Hoskins, Frances Conroy, Chris Eigeman, Amy Sedaris, Priscilla Lopez oraz po raz pierwszy na ekranie – Tyler Garcia Posey i Marissa Matrone Reżyseria – Wayne Wang. Scenariusz – Kevin Wade na podstawie historii Edmonda Dantesa. Film Pokojówka na Manhattanie został wyprodukowany przez Elaine Goldsmith-Thomas, Deborah Schindler i Paula Schiffa. Producentami wykonawczymi są – Charles Newirth i Benny Medina. Zdjęcia – Karl Walter Lindenlaub, ASC. Scenografia – Jane Musky. Montaż – nominowany do Oskara® Craig McKay, A.C.E. Kostiumy – zdobywca nagrody Akademii® Albert Wolsky. Muzyka – Alan Silvestri. Kierownik muzyczny – Randall Poster.

Jak doszło do realizacji filmu.
„W naszym filmie główna bohaterka Marisa usiłuje znaleźć równowagę w życiu pomiędzy tym, co jest dobre dla niej i jej syna, oraz swoją chęcią do dążenia do czegoś nowego. Zdaje sobie sprawę z tego, że jej własne pragnienia też mogą być możliwe do spełnienia.”

Właśnie w ten sposób Jennifer Lopez podsumowuje graną przez siebie postać pracownicy hotelu, która dla romansu ryzykuje całym swoim ustabilizowanym życiem. “Marisa jest silną kobietą, która odnalazła swoją drogę w życiu, ciągle jeszcze mając czas dla rodziny i przyjaciół,” stwierdza Lopez. “Nagle odnajduje rodzaj miłości, jaki nie zdarza się każdego dnia i rzuca się w jej ramiona. To bardzo zabawne, ale zarazem bardzo realne.”

Projekt filmu rozpoczął swój żywot jako scenariusz autorstwa Edmonda Dantesa, który został przedstawiony Elaine Goldsmith-Thomas – wtedy agentki International Creative Management w nowojorskiej siedzibie firmy – przez Joe Rotha. Scenariusz znalazł się na biurku Thomas, gdyż miała go przejrzeć jej klientka Julia Roberts. „Wtedy był to scenariusz o pokojówce i brytyjskim księciu, którzy zakochują się w sobie,” wspomina Thomas. „Było to coś w rodzaju bajki o Kopciuszku.” Julia Roberts nie zainteresowała się scenariuszem, ale Thomas nie mogła przestać o nim myśleć i o tym jaki film mógłby powstać na jego podstawie po dokonaniu przeróbek. „Miał w sobie elementy takich klasycznych komedii romantycznych jak Rzymskie wakacje (Roman Holiday), Pracująca dziewczyna (Working Girl) czy Pretty Woman,” mówi. „Musiał jednak bardziej nawiązywać do rzeczywistości.” Kiedy Thomas została jednym z partnerów Revolution Studios Rotha i szefem operacji firmy na wschodnim wybrzeżu, Roth zapytał ją czy zechciałaby poprowadzić dalsze prace nad przygotowaniem scenariusza do ewentualnej produkcji. Przyjęła propozycję i rozpoczęła pracę nad określeniem nowego kierunku, jaki powinna przyjąć ta historia.

Thomas przedyskutowała projekt ze swoją partnerką produkcyjną Deborah Schindler (How Stella Got Her Groove Back, Czekając na miłość (Waiting to Exhale)). “To była ponadczasowa historia ujęta w bardzo współczesny sposób,” mówi Schindler.

O głównej roli Marisy Ventura, Thomas rozmawiała ze swoją przyjaciółką Jennifer Lopez. Rozmawiały o unikalności Nowego Jorku, o tym jak to jest dorastać poza “Oz,” z nosem przyciśniętym do szyby i marzeniami. „Ponieważ pochodzę z San Fernando Valley, moje aspiracje były ograniczone do życia w pobliżu Ventura Blvd,” mówi Thomas. “Moja wizja, obawiam się, nie miała zbyt dalekiego zasięgu. Ale Hollywood było tuż za wzgórzem i tak jak Jennifer, chciałam się tam dostać. Być może obie znalazłyśmy tę samą drogę. W połowie lat 90-tych przeniosłam się do Nowego Jorku. To była błyskawiczny szok kulturowy. Styl życia był w tym mieście bardzo szybki. Ludzie byli błyskotliwi i twardzi. Bardzo mi się podobali, a szczególnie lubiłam tłum przechodzący przez most i tunel do centrum. Rozumiałam ich. Mieszkali poza miastem. Ludzie, których nie stać było życie w mieście, które obsługiwali.”

“Spędziłyśmy z Jennifer cały weekend razem i rozmawiałyśmy o tej historii do późna w nocy,” kontynuuje Thomas. “Poznała tę postać w sposób, w jaki ja nigdy nie byłabym w stanie tego zrobić. Mówiła o tym, jaką osobą powinna być Marisa Ventura, jakie życie powinna prowadzić i jaki rodzaj dumy posiadać. Dzięki Jennifer, byłyśmy w stanie odkryć wszelkie niuanse, które mogły sprawić, że postać będzie jak najbardziej prawdziwa.”

Kiedy Lopez była już zaangażowana do projektu, wybór Thomas i Schindler padł na reżysera Wayne Wanga (The Joy Luck Club, Dym (Smoke)) ponieważ „nie tylko udowodnił swój olbrzymi talent takimi filmami jak Dym (Smoke) i Chan is Missing,” mówi Schindler, “oraz dramatycznym Joy Luck Club, ale także zademonstrował zainteresowanie filmami, w których główni bohaterowie są motorem całej akcji. Wydawało nam się, że byłaby to doskonała kombinacja potrzebna do realizacji naszej historii.”

„Bardzo podobały nam się jego filmy, gdyż były swego rodzaju przeciwieństwem gatunku,” dodaje Thomas. “W naszym projekcie potrzebowałyśmy balansowania na skraju rzeczywistości. Wayne zgodził się na wyreżyserowanie go pod warunkiem, że cała historia będzie twardo trzymać się ziemi.”

Wang zainteresował się produkcją, ponieważ, “nie zawierała tylko łatwych gagów i nieustającego romansu,” mówi. “Jest tu sporo humoru, a historia miłosna zostaje zbudowana w bardzo wiarygodny sposób.”

Innym elementem, który zwrócił uwagę reżysera było spotkanie się w filmie dwóch światów – gości luksusowego hotelu na Manhattanie oraz ludzi, którzy w nim pracują. “To coś więcej niż tylko historia romansu dwojga ludzi pochodzących z zupełnie innych światów. To, że instynktownie zakochują się w sobie to łatwa do pokazania sprawa,” mówi Wang. “Ale sprawienie, żeby się zrozumieli i poczuli do siebie szacunek, to zupełnie co innego. To jest właśnie moja praca.”

Kolejnym przystankiem na drodze do realizacji filmu było spotkanie z autorem Pracującej dziewczyny (Working Girl) Kevinem Wade. „Kevin był wspaniałym współpracownikiem,” mówi Thomas. „Wziął pod uwagę wszystkie nasze pomysły i napisał przepiękną historię.”

Mówi Wade: “Oryginalny pomysł, opowiadający o ciężko pracującej kobiecie, która po raz pierwszy ma szansę zrobić coś nowego ze swoim życiem, od razu mnie wciągnął,” mówi Wade. “Ważne tutaj było dla mnie to, że tak do końca to nie jest ona pewna czy może podążać za swoim księciem. Obawia się bowiem, że zagrozi to jej bezpieczeństwu, na jakie tak ciężko zapracowała dla siebie i swojego syna. To świetna podstawa do stworzenia zarówno komediowego i dramatycznego napięcia.”

Tak jak Lopez, Marisa Ventura to urodzona w Bronxie portorykanka, wywodząca się z klasy robotniczej. “Znałam tę dziewczynę lepiej niż jakąkolwiek inną postać, którą zagrałam,” mówi Lopez. “Rozumiałam uczucie bycia poza nawiasem i niemożności pozwolenia sobie na marzenia o lepszym życiu.”

Chociaż historia w filmie jest opowiedziana z dużą dozą poczucia humoru, Lopez podziwia jego niezwykłą realność. “Marisa to kobieta, która odłożyła swoje prywatne życie na bok, tak jak robi to wiele matek, a szczególnie samotnych matek,” mówi aktorka. “Film opowiada o tym, jak odnajduje ona równowagę w życiu, jak uczy się troszczyć o własne potrzeby w tym samym czasie biorąc pod uwagę potrzeby swojego syna.”

Do roli Christophera Marshalla, bogatego syna prominentnego polityka, Thomas, Schindler, Wang i Lopez poszukiwali kogoś „w typie Cary Granta. To chyba Jennifer zasugerowała Ralpha,” mówi Thomas. „Chociaż żadne z nas nie widziało go w komedii, wiedzieliśmy, że na pewno będzie w stanie poprowadzić wątek romansowy. Jest niezwykłym aktorem. Chodziliśmy za nim, błagaliśmy go i sporo się uśmiechaliśmy, aż w końcu po prostu nie mógł odmówić.”

Nominowany do Oskara® aktor, zadziwił publiczność oraz swoją ekranową partnerkę Kristin Scott-Thomas, niezwykłą kreacją w filmie Angielski pacjent (The English Patient). „Ralph był słodki i zawsze gotowy na pokazanie swojej delikatniejszego ja,” mówi Thomas.

Tym, co zwróciło uwagę Fiennesa na Pokojówkę był “jej urok,” mówi. “Film opowiada o aspiracjach i fantazjach ludzi. Prawdziwa komedia powstaje w ludziach, którzy odnajdują się w bardzo rzeczywistych sytuacjach.”

Także to, że główną bohaterkę miała graż Lopez sprawiło, że było to dla Fiennesa, “bardzo atrakcyjne, także dla postaci Christopher. Ona ma olbrzymi magnetyzm i jakość ikony.”

Dla Wanga dobre maniery Fiennesa były doskonałym uzupełnieniem ukrytego pragmatyzmu Lopez. „Ponieważ Ralph nalegał, aby jego postać była jak najabrdziej realna, chciał pracować w taki sposób, aby komedia była wiarygodna,” mówi Wang. „Ponieważ Ralph pracuje w sposób organiczny, starałem się mu przedstawić szczegółowy kontekst scen, w których brał udział. Elementy komiczne musiały wynikać z danej sytuacji. Jeśli chodzi o Jennifer, to trzeba jej było po prostu dać wolną rękę. Pozwolić jej odkrywać emocje. W każdym ujęciu robiła coś innego, i za każdym razem było to zabawne w zupełnie inny sposób.”

Producent Paul Schiff stwierdził, że różnice między stylami Fiennesa i Lopez dobrze pasowały do postaci, które grali. “Praca z dwojgiem aktorów, grających w zupełnie inny sposób była idealna do pokazania różnic pomiędzy ich bohaterami pochodzącymi z różnych krańców społecznego spektrum oraz ich wzajemnego przyciągania się,” mówi Schiff.

Jednak postaci grane przez Fiennesa i Lopez mają ze sobą coś wspólnego. “Oboje nie czują się zbyt dobrze z powodu zmian, jakie zachodzą w ich życiu,” mówi Schindler. “Christopher ma trudności z przystosowaniem się do wymagań jakie stawiane są przed kandydatem na senatora. Jest też w pewnym stopniu obciążony osobą swojego sławnego ojca. Marisa ma szanse na kierownicze stanowisko, ale ponieważ jej matka zawsze ją zniechęcała, nie czuje się pewna swoich sił.”

Oboje są na rozdrożu w życiu, zarówno zawodowym jak i osobistym. “Mężczyzna uczy się od Marisy, jak być uczciwym w stosunku do samego siebie,” mówi Fiennes. “Dzięki niej odnajduje kierunek, jaki powinien obrąć W zamian daje jej pewność siebie, wiarę w swoje możliwości Można powiedzieć, że spotkali się w odpowiednim momencie.”

Fiennes przygotowywał się do roli spędzając czas z nowojorskim politykiem. Czytał także o życiu Johna F. Kennedy’ego, Jr. i oglądał taśmy z Andrew Cuomo – ci dwaj mężczyźni bowiem mieli polityczne aspiracje i tak jak Christophera Marshalla, porównywano ich z ich sławnymi ojcami.

Lopez przygotowując się do roli spędzała czas z samotnymi matkami, rozmawiała z gospodyniami domowymi. Pomogło jej także doświadczenie jakie wyniosła dorastając na Bronxie. “Jennifer to dziewczyna, która do momentu skończenia piętnastu lat spała w jednym łóżku z dwiema siostrami,” wspomina Thomas, “nie można byłoby lepiej poznać charakteru Marisy.”

Ponad tysiąc młodych aktorów z Nowego Jorku, Los Angeles i Miami było przesłuchiwanych w związku z rolą Ty, 10-letniego syna Marisy. Od momentu, kiedy zaczął czytać sceny z Lopez, jasnym było, że to właśnie Tyler Garcia Posey (obecnie występuje na kanale PAX w serii Doc) jest idealny do tej roli Ty’a. „Nasz wspaniały szef castingu Todd Thaler, odnalazł Ty’a i rozpoczął z nim pracę,” mówi Thomas. “Jeśli w naszym filmie Jennifer i Ralph to miłość, Ty jest jego sercem.”

Podobnie jak Posey, także Marissa Matrone debiutuje na dużym ekranie w filmie Pokojówka na Manhattanie. Ona również została wprowadzona do udziału w projekcie przez Todda Thalera.

“Todd nagrał ją na kasetę wideo. Kiedy oglądaliśmy fragmenty jej prób nie mogliśmy się powstrzymać od śmiechu,” mówi Lopez. Rola Stephanie, najlepszej przyjaciółki Marisy i jej współpracownicy była zupełnie naturalna dla Matrone. “Kiedy zaczęłam czytać scenariusz natychmiast pomyślałam o kuzynkach z Brooklynu,” wspomina Matrone, “które mają serca ze złota i niewyparzony język – zupełnie kak kierowcy ciężarówek. Na Brooklynie wszyscy mówią, to co myślą.”

Postać Caroline, zepsutej damy z towarzystwa, za którą zostaje przez pomyłkę wzięta Lopez, gra uznana aktorka Natasha Richardson. Aktorka z ochotą zgodziła się na szansę zagrania próżnej i frywolnej kobiety. “Zwykle grywałam osoby, borykające się z mrocznymi problemami duszy. Dlatego też z radością przyjęłam tę propozycję,” mówi Richardson. “Caroline jest tak zapatrzona w siebie, że zupełnie nie jest świadoma tego jak źle traktuje innych ludzi,” kontynuuje aktorka.

“Mogłaby to być tylko papierowa postać, ale dzięki pisarstwu Kevina, naprawdę czujemy jej desperację, kiedy bezskutecznie usiłuje zainteresować sobą Christophera.”

Wayne zaaranżował na planie improwizację między Fiennesem i Stanleyem Tucci, który gra szefa kampanii wyborczej, Jerry’ego Siegela Większość ze wspólnego czasu na ekranie, mężczyźni spierają się co do przejęcia kontroli nad polityczną przyszłością Christophera. Obaj są doświadczonymi aktorami teatralnymi, którzy doskonale zdaja sobie sprawę z tego, że “gra aktorska to słuchanie, odpowiadanie oraz bawienie się, szczególnie, jeśli chodzi o lekki materiał,” mówi Fiennes. “Stanley i ja zdecydowaliśmy po prostu, że będziemy we wspólnych scenach trochę improwizować.”

Do swoich brytyjskich kolegów, Fiennesa i Richardson, dołączył Bob Hoskins, któremu udział w komedii nie jest obcy To on właśnie zabawiał widzów pamiętnymi rolami w takich filmach jak Kto wrobił Królika Rogera (Who Framed Roger Rabbit), Hook oraz Sweet Liberty. W Pokojówce gra postać Lionela, bardzo skrupulatnego angielskiego kamerdynera w hotelu Beresford, który stara się chronić Marisę, szczególnie wtedy, kiedy dowiaduje się o jej romansie. “Angielscy kamerdynerzy są najlepsi na świecie,” mówi Hoskins, nie przepraszając wcale za ten czarujący szowinizm. Aby upewnić się, że dobrze zagra swoją rolę, Hoskins dokładnie przestudiował Podręcznik Kamerdynera. Przygotowania opłaciły się. Tak o tym mówi Schindler, “Bob wniósł tyle dowcipu i ludzkich odruchów do tej roli, że zaczęliśmy po prostu dodawać mu sceny. Nigdy nie mieliśmy go dosyć.”

Kiedy do obsady dołączyli tacy aktorzy jak Frances Conroy (Sześć stóp pod zienmią (Six Feet Under)), Amy Sedaris (Seks w wielkim mieście (Sex and the City), Strangers with Candy), Chris Eigeman (Metropolitan, Barcelona) oraz Priscilla Lopez (A Chorus Line), “została stworzona ekipa, jaką można skompletować tylko w takim mieście jak Nowy Jork,” mówi Schiff.
Na podstawie materiałów dystrybutora
O produkcji
“Logistyka kręcenia filmu na Manhattanie może być skomplikowana,” mówi producent Paul Schiff, “ale energia tego miasta, jego puls oraz twarze statystów kompensują wszelkie trudności.”

Przed rozpoczęciem realizacji Pokojówki, ekipa obejrzała dziesiątki luksusowych hoteli na Manhattanie, aby znaleźć ten, który całkowicie odpowiadałby koncepcji hotelu Beresford.

Sceny w hotelu mogłyby być kręcone w studiu, ale Wayne nalegał na wykorzystanie prawdziwych wnętrz, “tylko tak bowiem można osiągnąć potrzebną rzeczywistość.”

Scenograf Jane Musky zaprowadziła ekipę do słynnego hotelu Waldorf-Astoria na Park Avenue, gdzie ostatecznie nakręcono większą część filmu. “Waldorf jest wszystkim tym, czym powinien być duży, modny hotel,” mówi. “Hall w tym hotelu jest większy niż gdzie indziej i zatrudnia się w nim dużo więcej osób niż w innych hotelach na Manhattanie.” Waldorf był także jednym z niewielu hoteli na Manhattanie, które są na tyle duże, aby pomieścić ekipę filmową nie zakłócając przy tym codziennej pracy hotelu.

Nagrodzony Oskarem® kostiumograf Albert Wolsky ze swoją zwyczajną dbałością o szczegóły stworzył uniformy pracowników hotelu, szczególnie zwracając uwagę na stroje pokojówek. Po dokładnym przyjrzeniu się strojom roboczym pracowników takich hoteli jak St. Regis, Waldorf i Plaza, Wolsky zaprojektował bardzo prosty strój dla pokojówki. Ale nie pozwólmy się zwieść tej prostocie, mówi. “Uważam, że uniform jest najważniejszym kostiumem w tym filmie. Jennifer wykonuje tutaj świetną robotę – wygląda w nim cudownie.”

Scena przygotowań do balu, w której współpracownicy Marisy przemieniają ją z pokojówki w księżniczkę, została bardzo dokładnie zaplanowana. Wszystkie sceny, w których Marisa nie występuje w roboczym mundurku, a szczególnie scena przyjęcia, w której nosi brzoskwiniową suknię z szyfonu zaprojektowaną przez Boba Mackie oraz naszyjnik Harry’ego Winstona, zostały pomyślane w ten sposób, aby odzwierciedlać to, w jak różny sposób główna bohaterka jest postrzegana przez świat zewnętrzny. “Christopher widział ją już wcześniej w uniformie, ale wtedy jej nie zauważył. Kiedy wszedł do hotelowego apartamentu, zobaczył tę samą kobietę, ale tym razem nosiła ona kreację Dolce & Gabanna i nie była już taka niewidzialna.”

Co interesujące, kiedy realizowano zdjęcia w hotelu Waldorf Astoria, Lopez często zwracała na siebie uwagę olbrzymich tłumów fanów i gapiów, ale była prawie zupełnie niezauważalna w dniach, w których pracowała w kostiumie pokojówki.

Uznany operator Karl Walter Lindenlaub i reżyser Wayne Wang ściśle współpracowali, aby w jak najbardziej wyrazisty sposób podkreślić wizualny kontrast między dwoma odrębnymi światami istniejącymi w hotelu Beresford. Przypominające łódź podwodną „doły” hotelu były kręcone w piwnicach prawdziwego Waldorf Astoria. W osiągnięciu pożądanego wrażenia pomogło sztuczne światło, ciasne korytarze oraz widoczne rury. „Górne” luksusowe apartamenty zostały zbudowane w studio i udekorowane w sposób, który sprawiał, że wydawały się jeszcze bardziej zachęcające.

„Górne warstwy hotelu zostały oświetlone pięknym, ciepłym światłem,” mówi Wang. “Jest tam cicho i przestrzennie, w odróżnieniu od dolnych pomieszczeń dla służby, gdzie zawsze panuje hałas, wszystkie sufity są niskie, a przestrzeń przytłacza.”

Mieszkania kobiety granej przez Lopez szukano w Bronxie. Okolica musiała wyglądać dość biednie, ale posiadać swoją odrębność i trochę smaku, który odzwierciedlałby osobowość Marisy Ventura. Musky, która już wcześniej pracowała na Bronxie podczas realizacji filmu Odnaleźć siebie (Finding Forrester), znalazła w Morris Heights idealne rzędy dwurodzinnych domków. “Znam ludzi z Bronxu” mówi, “Są bardzo dumni z tego, co posiadają, bez względu na to jak bardzo jest to skromne. Czułam, że powinniśmy zwrócić na to uwagę.” Ta część Bronxu jest także zdominowana przez naziemną kolejkę, która była łącznikiem Marisy między jej domem, a śródmieściem.

Zewnętrze domu Marisy zostało sfilmowane w Clifford Place, krótkiej uliczce kończącej się schodami, które prowadzą do Grand Concourse. “Zdecydowaliśmy się na właśnie to miejsce, gdyż spełniało ono podwójną rolę. Pokazywało, że Marisa i jej syn muszą codziennie rano wspinać się po tych schodach – wszystko bowiem w ich życiu jest ciągłą walką,” mówi Musky. “A zarazem mieszkają w przyjemnym domu, który jest oazą spokoju i odpowiednim środowiskiem dla 10-letniego chłopca.”

Wnętrza były kręcone w nieco większym domu na rogu Townsend Avenue. Ty miał swoją sypialnię, a Marisa spała w pokoju dziennym, gdyż według informacji Musky, jest to powszechna praktyka wśród samotnych matek.

Następnie ekipa realizatorska przeniosła się do Borough Hall na Brooklynie, gdzie znaleziono wnętrza biura Christophera Marshalla w Albany. Inne miejsca Nowego Jorku wykorzystane w filmie to publiczna biblioteka na Fifth Avenue oraz Metropolitan Museum of Art, gdzie nakręcono scenę balu, magicznego wieczoru dla Marisy i Christophera.

Neutralne miejsca, w których postaci z “góry” i “dołu” spotykają się i gdzie rozkwita romans pary głównych bohaterów zostały sfilmowane w publicznych miejscach Nowego Jorku, w których takie różnice klasowe zacierają się. Główną lokalizacją był Central Park (i znajdujący się w nim ogród zoologiczny) z widokiem Manhattanu w tle. “Ten widok był bardzo ważny dla Wayne’a,” mówi Musky. “Dzięki niemu, olbrzymia przestrzeń parku zyskała trochę intymności.”

Zapytana o to, czy film posiada jakieś przesłanie, Thomas przez chwilę się zastanawia. „Nie wiem, być może. Chociaż… teraz kiedy o tym wspomniano, myślę, że przesłanie brzmi: Jeśli czegoś naprawdę pragniesz, musisz potrafić zaryzykować wszystko co posiadasz, aby to osiągnąć. W naszym filmie, każdy z bohaterów ryzykuje wszystko, aby dostać się na kolejny poziom. Ale do tej chwili, nigdy się nad tym nie zastanawiałam.”

Jeśli właściciele psów chcieliby się dowiedzieć czegoś na temat sposobu w jaki dostał się do filmu piękny, szary Weimaraner, Rufus, Thomas ma do powiedzenia tylko jedno, „Sypiał z jednym z producentów.”

na podstawie materiałów dystrybutora