Monograficzna wystawa Pankiewicza
Prawie 500 dzieł Józefa Pankiewicza – w tym obrazy, rysunki i grafiki – można będzie oglądać w warszawskim Muzeum Narodowym od 10 stycznia. Wystawa „Józef Pankiewicz 1866-1940. Życie i dzieło” została zorganizowana z okazji 140. rocznicy urodzin artysty.Zwiedzający zobaczą około 200 obrazów olejnych, 150 rysunków i 100 grafik. – Obecna wystawa jest największą i najbardziej wszechstronną prezentacją twórczości artysty od czasu ekspozycji pokazujących fragmenty jego twórczości tuż po II wojnie światowej – w Krakowie, Warszawie i Olsztynie – zwrócił uwagę dyrektor Muzeum Narodowego Ferdynand B. Ruszczyc.
Ekspozycji towarzyszy obszerny katalog, który – jak powiedziała komisarz wystawy Elżbieta Charazińska – obejmuje „całość artystycznej spuścizny artysty, zarówno dzieła istniejące, jak i zaginione, opatrzone wyczerpującym komentarzem naukowym”. Charazińska podkreśliła, że Pankiewicz przez całe życie dążył do absolutnej perfekcji warsztatu. – Tworzył do końca swojego życia, pozostając wiernym sobie – zaznaczyła.
Zwiedzający zobaczą m.in. olejne obrazy „Dorożka warszawska w dżdżysty wieczór” (1893), „Japonka” (1908), „Czesząca się” (1911), „Uliczka w Sanary” (1926) i grafiki „Ulica w Sienie (duża)” (1900), „Quai d’ Anjou w Paryżu” (1902) i „Krajobraz z południowej Francji” (1910-1911). Wśród prezentowanych dzieł znajduje się duży wybór portretów, autoportretów artysty oraz martwych natur.
Zbiór pochodzi m.in. z Muzeów Narodowych w Krakowie, Warszawie i Poznaniu oraz polskich i zagranicznych zbiorów prywatnych.
Józef Pankiewicz (1866-1940) należy do najwybitniejszych artystów w historii sztuki polskiej XX wieku. Urodził się w Lublinie, zmarł w Marsylii. Przez krytyków określany jest mianem malarza nowatora – był otwarty na awangardowe prądy w sztuce europejskiej.
Swoją drogę artystyczną rozpoczynał od XIX-wiecznego realizmu, był – obok Władysława Podkowińskiego – polskim pionierem impresjonizmu. U schyłku XIX w. zwrócił się w stronę symbolizmu. Po 1900 r., spędzając wiele lat we Francji, zainteresował się malarstwem postimpresjonistów, a w latach 1914-1918 podejmował także eksperymenty bliskie założeniom kubizmu.
W 1906 r. Pankiewicz został profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a w 1924 r. utworzył paryską filię krakowskiej uczelni.
Artysta tworzył pejzaże, martwe natury, portrety, sceny rodzajowe. Ważną dziedziną twórczości Pankiewicza była grafika, którą uprawiał w latach 1895-1908, najchętniej eksperymentując z technikami metalowymi.
Warszawska ekspozycja będzie czynna do 26 marca 2006 r.