Dziewczyna z szafy

Chyba nie ma nikogo, komu byłaby obca baśń o Calineczce. Zna ją niemal każdy. Maleńka dziewczynka mieszkająca w kwiatach, która po wielu perypetiach znalazła wreszcie swojego księcia to ulubiony temat bajek dla dzieciMagda, zamknięta we własnym mieszkaniu, jest nieco do niej  podobna. Dziewczyna pasjonująca się teorią światów równoległych, ucieka z realiów dnia codziennego do wyimaginowanych przestrzeni własnej wyobraźni. Żyje sobie w tej szafie blokowiska, dotąd, aż nie zawita do niej prawdziwy król elfów, przybierający na co dzień postać autystycznego chłopca.
Bodo Kox wkłada widzom do ręki doskonały przyrząd optyczny, by ujrzeli z bliska problemy wybranych postaci. Obserwujemy więc ludzi, niczym stadko szympansów, by wśród nich dostrzec takich, którzy wyróżniają się ludzkimi odruchami współczucia i empatii.

Tytułowa postać zazwyczaj jest schowana w szafie zajęta obserwacją wieloświata, więc z konieczności podglądamy jej sąsiadów.
Widzimy zabawnego webmastera Jacka podrywającego dziewczyny na oglądanie kolekcji jajek niespodzianek. Poznajemy jego niepełnosprawnego brata Tomka w nieco dziwacznej sytuacji śledzenia niewidzialnych samolotów (w tej roli znakomity Wojciech Mecwaldowski).

 Gdy przyjrzymy się bliżej Jackowi (Piotr Głowacki), to uderza nas niespotykane uczucie przywiązania do brata i poświęcenie, z jakim oddaje swój czas niepełnosprawnemu. Nie wynosimy go z tego powodu na piedestał, bo Jacek ideałem wcale nie jest. Dla niego codzienna opieka nad bratem jest czymś zwyczajnym i nieuniknionym., ponieważ choroba nie jest tu powodem do odhumanizowania brata, a wręcz brat bywa częstym powiernikiem jego intymnych sekretów.
Osobnym zjawiskiem jest sąsiadka Kwiatkowska (Teresa Sawicka), a raczej jej karykatura z zabawnym loczkiem nad czołem. Jak przystało na typową wścibską sąsiadkę, można ją spotkać często na korytarzu raczącą się kawą i przy okazji obserwującą wszystko dookoła , nie szczędząc niektórym niewybrednych żartów .
Widzimy  też kolejne dziewczyny Jacka ukazane jakby tylko od strony cielesnej (miłe w dotyku).
 W filmie pojawiła się zresztą imponująca galeria postaci drugiego planu poczynając od policjanta, a skończywszy na lekarzu Tomka.
 Magda jak przystało na dziewczynę zaszytą gdzieś w ukryciu, pojawia się czasem i tylko wtedy, gdy musi. Stopniowo widz odkrywa jej świat i przyzwyczajenia, poznaje światopogląd.Wie, że  sprawdza się ona doskonale w roli eterycznego elfa unoszącego się nad ziemią i mało mającym wspólnego z dżunglą ludzką.

 Samotną eteryczną dziewczyną pragnie zaopiekować się policjant (Eryk Lubos), lecz niestety nie są w stanie się zrozumieć. Zostaje więc dla niej tylko filmowym  szeryfem ratującym ją od świata.
 Bawimy się niespodziewanymi reakcjami tych, którzy uważają siebie za lepszych od innych. A jednocześnie dostrzegamy w smutnych, zdawałoby się, postaciach coś, co pozwala nam się nimi cieszyć.
Wśród niewesołych splotów akcji komediowy charakter filmu bierze górę. Duży w tym udział zabawnych dialogów, którym daleko do intelektualnych wywodów.
Śmiejemy się także z niespodziewanych zamian ról społecznych, gdzie szanująca się sąsiadka szczeka, jak pies, a Tomek przytłoczony ciężką chorobą okazuje wreszcie oblicze mądrego i wrażliwego człowieka.
Śmiejemy się z dialogów i i sytuacyjnych gagów. A kluczem do nich jest samo życie i ludzka fantazja.
  Podobała mi się scenografia autorstwa Andrzeja Halińskiego oraz efekty specjalne. Warto choćby na własne oczy ujrzeć rajski obrazek w pokoju Magdy albo wyłaniające się nagle zza ściany blokowiska ogromne machiny latające. Bohaterowie to nie są  postacie, których styl życia jest do zaakceptowania przez każdego widza, ponieważ nie każdy jest fanatykiem wiary, tak, jak nie każdy pali zioło. Jednak łączy je jedno, a są nim właśnie różne oblicza alienacji oraz  mikrokosmos wyobraźni.

Film został obsypany nagrodami na Koszalińskim Festiwalu  Debiutów Filmowych  "Młodzi i Film” (źródło: filmpolski.pl)

A.P.